Njeriu Njeriu, sipas shkrimeve, është krijuar “në ngjashmërinë e Perëndisë” (Zanafilla 1:26-27). Të jesh i ngjashëm me Perëndinë, nëpërmjet dhuratës së Perëndisë, është esenca e jetës dhe e qenies së njeriut. Në shkrimet thuhet se Perëndia fryu në njeriun “frymën e jetës” (Zanafilla 2:7). Ky mësim hyjnor ka bërë që në Kishën Orthodhokse të lindë kuptimi se njeriu nuk mund të jetë
Martesa Martesa nuk u shpik apo u themelua nga Krishti. Por, megjithatë, Zoti i dha një kuptim dhe rëndësi të veçantë martesës njerëzore. Duke ndjekur Ligjin e Dhiatës së Vjetër, por duke shkuar më tej se parimet e saj formale, në përsosmërinë e tij mesianike Jisui mësoi veçantinë e martesës njerëzore, si shprehja më e përsosur natyrore e dashurisë së Perëndisë për njerëzit
Mbas këndimeve nga Shkrimi i Shenjtë dhe predikimit, Liturgjia e Fjalës ose Liturgjia e Katekumenëve i afrohet mbarimit me të ashtuquajturën Lutja e Gjerë. Nëpërmjet kësaj Lutjeje populli lutet për nevojat e tij të veçanta, si dhe për nevojat e tërë Kishës, vendit dhe tërë botës. Në këtë, lutjet nuk bëhen në përgjithësi, si në Lutjen e Madhe, por në mënyrë specifike, për tërë njerëzit
Të gjitha virtytet dhe fuqitë e Perëndisë arrihen, kryesisht, nga lutja. Pa lutjen, nuk ka jetë shpirtërore. Ashtu si thotë peshkopi rus, Theofan i Mbylluri: “Nëse ju nuk jeni të suksesshëm në lutjen tuaj, ju nuk do të jeni i suksesshëm në asgjë, sepse lutja është rrënja për çdo gjë” (Theofan i Mbylluri, shek. 19, Arti i Lutjes, bot. Igumen Haritoni). Dhe kur
Tani është koha për blatimin flijimor tek Perëndia. Dhe Perëndia pëlqen vetëm një blatim, Jisu Krishtin, Qengjin e Perëndisë, i Cili e blaton Vetveten përjetësisht tek Ati, për mëkatet e botës. Në Krishtin njerëzit mund të blatojnë vetveten e njeri-tjetrin dhe tërë njerëzit e tërë botën tek Perëndia. Krishti ka bashkuar gjithçka tek Vetvetja dhe i ka marrë të gjitha mbi vete. Kështu, në
Lumurimet Në shkrimet e Ungjijtë, lumurimet paraqesin mësimet e Jisuit dhe janë mbajtur tradicionalisht të përmbajnë përmbledhjen më të ngjeshur të jetës shpirtërore të njeriut. Në Liturgjinë Hyjnore Orthodhokse, lumurimet këndohen kur Libri i Ungjillit del në procesionin solemn nga altari për t’u shpallur si Fjala e Perëndisë tek besimtarët. Kështu është mësimi i qartë i Ungjillit dhe i Kishës se njeriu hyn
Të varfërit në shpirt “Lum të varfërit në shpirt, sepse e tyre është Mbretëria e qiejve” (Matheu 5:3). Ky lumurim i parë është kushti themelor për të gjithë përparimin dhe rritjen shpirtërore të njeriut. Para çdo gjëje tjetër, nëse një person do që të jetojë jetën e Perëndisë, ai duhet të jetë i varfër në shpirt. Të jesh i varfër në shpirt do të
Vajtimi i bekuar “Lum ata që vajtojnë, sepse ata do të ngushëllohen” (Matheu 5:4). Ky është lumurimi i dytë dhe llogjikisht pason të parin. Nëse një është i varfër në shpirt, i çliruar nga epshet fizike dhe shpirtërore të kësaj bote, ai, detyrimisht do të vajtojë dhe do të qajë për kushtet e njeriut. I varfëri në shpirt e di se
Zemërbutësia “Lum ata që janë zemërbutë, sepse ata do ta trashëgojnë tokën (Matheu 5:5). Zemërbutësia është një zotërim thelbësor i personit shpirtëror.Vetë Jisui ishte zemërbutë. Çdo gjë më është dhënë në dorë nga Ati im, dhe asnjëri nuk e njeh Birin, përveç Atit; dhe asnjëri nuk e njeh Atin, përveç Birit dhe atij të cilit Biri don t’ia zbulojë. Ejani tek unë, o ju
Uria dhe etja për drejtësi “Lum ata që janë të uritur dhe të etur për drejtësi, sepse ata do të ngopen (Matheu 5:6). Të flasësh saktësisht, ky lumurim i Zotit bekon, jo drejtësinë, por kërkuesin e drejtësisë. Janë ata që kanë uri dhe etje për çfarë është e drejtë dhe e mirë që marrin bekimin e Perëndisë, që thotë gjithashtu: Mos u shqetësoni, pra duke thënë:
