Pagëzimi Praktikimi i Pagëzimit si simbol fetar nuk filloi me Jisuin. Pagëzimi, që literalisht do të thotë zhytje në ujë (Baptismos), praktikohej nga populli i Dhiatës së Vjetër, si dhe nga popuj që i përkisnin besimeve pagane. Kuptimi universal i pagëzimit është ai i "fillimit të ri", i vdekjes së një mënyre të vjetër jetese dhe i lindjes përsëri, në një mënyrë të
Perëndia është dashuri Sipas besimit të krishterë “virtyti më i madh është dashuria” (1 Korinthianët 13:13). Dashuria është “përmbushja e ligjit” të Perëndisë (Romanët 13:10). Sepse Perëndia Vetë është Dashuri. "Shumë të dashur, le ta duam njëri - tjetrin, sepse dashuria është nga Perëndia dhe kushdo që do, ka lindur nga Perëndia dhe e njeh Perëndinë. Ai që nuk ka dashuri
Virtytet Përveç lumurimeve të Jisuit, ka shumë fryte të Shpirtit të Shenjtë të numëruara në shkrimet apostolike dhe të paraqitura në shkrimet e shenjtorëve të Kishës. Këto frute të Shpirtit quhen shpesh virtytet e krishtera, që fjalë për fjalë do të thotë ato fuqi dhe zotërime të mendjes dhe të zemrës, të cilat të gjithë njerëzit duhet t’i kenë, nëse ata janë me
Besimi Themeli i çdo virtyti dhe jete të krishterë është besimi. Besimi është zotërimi natyral i të gjithë njerëzve që janë të mençur dhe të virtytshëm. Sepse; nëse një njeri nuk ka besim në aftësinë e njeriut për të njohur, për të bërë mirë dhe për të gjetur kuptimin e jetës; nëse ai nuk beson se kjo është e mundur, përfituese dhe e
Shpresa Virtyti i shpresës shkon së bashku me fuqinë e besimit. Patriku Abraham “duke besuar kundër çdo shprese, besoi për t’u bërë ati i shumë kombeve”(Romanët 4:18). Dhe shpresa, ashtu si besimi, është në atë që nuk shihet. Sepse me shpresë ne shpëtuam; por shpresa që duket nuk është shpresë, sepse atë që dikush e sheh, si mundet edhe ta shpresojë? Por në
Njohja Besimi dhe shpresa shkojnë së bashku me njohjen. Ato janë ndërtuar në njohjen dhe të çojnë në njohje. Sepse ajo që “nuk shihet” besohet mbi bazën e asaj që shihet. Dhe kuptimi i asaj që shihet varet në besimin dhe shpresën e asaj që nuk shihet. Besimi dhe shpresa e dikujt në aftësinë për të njohur, për t’u besuar shqisave të
Dituria* Virtyti i diturisë ndryshon nga njohja në atë që dituria është kuptuar normalisht si depërtim i drejtpërdrejtë brenda gjërave, si kuptimi dhe kapja praktike e asaj që është e vërtetë dhe e drejtë në shprehjen dhe formën e saj të gjallë. Njeriu i urtë është ai që sheh qartë dhe thellë në misteret e Perëndisë. Është ai që mund të japë një këshillë konkrete
Ndershmëria Njeriu i ditur që ka njohuri jeton sipas vërtetësisë me anë të një jete krejtësisht të ndershme. Ndershmëri do të thotë, para së gjithash, të flasësh të vërtetën dhe kurrë të mos “japësh dëshmi të rreme” (Eksodi 20”16). Zoti i urren këto gjashtë gjëra, madje shtatë janë të neveritshme për të: sytë krenarë, gjuha gënjeshtare, duart që derdhin gjak të
Përunjësia Në traditën orthodhokse, përunjësia është quajtur shpesh “nëna e të gjitha virtyteve” dhe krenaria është emëruar “shkaku i të gjitha mëkateve.” Person i ditur dhe i ndershëm është ai që është i përunjur. Përpara shkatërrimit vjen kryelartësia dhe përpara rrëzimit fryma krenare. Më mirë të kesh frymë të përulur me të mjerët sesa të ndash prenë me krenarët. Kryelartësia
Bindja Duke folur për përunjësinë e Krishtit, Shën Pavli thotë se Jisui ishte i bindur tek Perëndia Ati i Tij “deri në vdekje, deri në vdekje të kryqit” (Filipianët 2:8). Me të vërtetë, Jisui iu bind Perëndisë në të gjitha gjërat që bëri. Sepse unë kam zbritur nga qielli jo për të bërë vullnetin tim, por vullnetin e Atij që më ka
