Forma më e zakonshme e lutjes së pandërprerë në traditën orthodhokse është Lutja e Jisuit. Lutja e Jisuit është një formë lutje e përdorur prej atyre që praktikojnë lutjen mendore, e quajtur, gjithashtu “lutja e zemrës.” Fjalët e lutjes më zakonisht janë: “Zoti Jisu Krisht, Bir i Perëndisë, mëshiromë mua mëkatarin.” Zgjedhja e këtij vargu të veçantë ka një kuptim teologjik dhe shpirtëror.
Letra e Shën Jakovit Sipas Traditës së Kishës, letra e Shën Jakovit nuk është shkruar nga asnjëri prej apostujve, por nga “vëllai i Zotit” i cili ishte peshkopi i parë i Kishës së Jerusalemit (Shih Veprat 15; Galatianët 1:19). Letra i drejtohet “dymbëdhjetë fiseve të shpërndarë” që me sa duket kupton të krishterët jashtë Kishës së Jerusalemit. Qëllimi kryesor i letrës së Jakovit është të
Dhjetë Urdhërimet 1. Unë jam Zoti, Perëndia yt, që të nxorri nga vendi i Egjiptit, nga shtëpia e skllavërisë. Nuk do të kesh perëndi të tjera para meje! 2. Nuk do të bësh skulpturë ose shëmbëlltyrë të asnjë gjëje që ndodhet lart në qiejt ose poshtë në tokë, ose në ujërat nën tokë. Nuk do të falesh para tyre dhe as do t'i shërbesh, sepse
Kungata e Hyjnuar blatohet në kujtim të Krishtit "Bëjeni këtë për kujtimin tim". Duke përkujtuar Krishtin dhe duke i blatuar të gjitha gjërat tek Perëndia, në dhe nëpërmjet tij, Kisha është e mbushur me praninë e Shpirtit të Shenjtë. Në Meshën Hyjnore Shpirti i Shenjtë zbret "mbi ne dhe mbi dhuratat e blatuara". Gjithçka mbushet me Mbretërinë e Perëndisë. Në Mbretërinë e Perëndisë asgjë
Djalli Shkrimet dhe jetët e shenjtorëve të Perëndisë sjellin dëshminë e ekzistencës së djallit. Djalli është një frymë e rënë pa trup, një engjëll i krijuar nga Perëndia për shërbimin dhe lavdërimin e Tij. Së bashku me djallin, është ushtria e tij e fuqive të këqia engjëllore që u rebeluan kundër mirësisë së Perëndisë dhe kërkuan të prishnin dhe shkatërronin krijimin e
Shenja e Kryqit Në Tryezën e Shenjtë, gjithashtu gjendet një kryq dore, i cili përdoret për bekimin e besimtarëve dhe për t’u nderuar prej tyre. Shenja e kryqit përdoret në tërë ndërtesën e Kishës: në enët e shenjta, kandilet, tryezat dhe veshjet. Kryqi është simboli qendror i të krishterëve, jo vetëm si instrumenti i shpëtimit të botës prej Krishtit të kryqëzuar, por,
Lutja liturgjike nuk është thjesht lutja e individëve të krishterë të bashkuar në një. Nuk është një “shërbesë lutje” e bashkuar e shumë njerëzve së bashku. Më saktë, ajo është lutja zyrtare e Kishës e mbledhur zyrtarisht; lutja e Krishtit në Kishë që ofron “trupin” e Tij dhe “nusen” tek Ati në Mbretërinë e qiellit (kr. Hebrenjtë 7:24-25, 9:24). Modeli i lutjes liturgjike është
Mbretërimi Në Dhiatën e Vjetër, Perëndia ishte Mbreti i Popullit të Tij. Por, duke dashur që të jenë si popujt e tjerë, izraelitët i kërkuan Zotit një mbret njerëzor. Atëherë tërë pleqtë e Izraelit u mblodhën, erdhën te Samueli në Ramah, dhe i thanë: “Ja, ti tani je plakur dhe bijtë e tu nuk ndjekin gjurmët e tua; prandaj cakto mbi ne një
Letra e Shën Pjetrit Shumica e studiuesve bashkëkohorë nuk mendojnë se Shën Pjetri vetë i ka shkruar këto dy letra që mbajnë emrin e tij. Ata e konsiderojnë letrën e parë sikur vjen nga fundi i shekullit të parë dhe letrën e dytë nga gjysma e parë e shekullit të dytë. Por Tradita e Kishës mban dëshminë e vetë letrave, duke ia atribuar
Historia Mbas Ligjit në Bibël janë librat që quhen historikë. Ata tregojnë historinë e Izraelit qysh prej vendosjes në tokën e premtuar të Kananit dhe deri në shekujt e parë para Krishtit. Këta libra janë: Jisui i Naviut, Gjyqtarët, Samueli 1 dhe 2, Mbretërit 1 dhe 2, Kronikat 1 dhe 2, Ezra, Nehemia, Ester, si edhe Esdra 1 dhe 2, Tobia, Judita dhe
