Urdhërimi i ri
Urdhërimet për të dashur Perëndinë dhe të afërmin gjenden në ligjin e Moisiut. Ato nuk janë urdhërime për popullin e Perëndisë. Ato janë urdhërime “të shkruara në zemrat e njerëzve” dhe të dhëna “nga natyra” vetë (Romanët 2:14:15). Ato janë urdhërimet e dhëna nga Perëndia në Fjalën e Tij tek njeriu “qysh prej fillimit” (1 Joani 2:7).
Por, në Kishën e Krishtit të besëlidhjes së re, ka “një urdhërim të ri” (1 Joani 2:8). Ai është “urdhërimi i ri” dhënë nga Vetë Jisui në ata që besojnë tek Ai.
“Po ju jap një urdhërim të ri: ta doni njëri-tjetrin; sikurse unë ju kam dashur, ashtu edhe ju ta doni njëri-tjetrin. Prej kësaj do t’ju njohin të gjithë që jeni dishepujt e mi, nëse keni dashuri për njëri-tjetrin” (Joani 13:34).
Elementi i ri në këtë “urdhërim të ri” nuk është mësimi i dashurisë, sepse ky ishte shkruar në ligjin. Elementi i ri është se besimtarët duhet të duan, ashtu si Krishti do. Urdhërimi i ri është të doni “sikurse unë ju kam dashur”.
Dashuria e krishterë duhet të jetë dashuria e përsosur e Vetë Krishtit, e cila është tërësisht hyjnore. Dashuria e krishterë duhet të jetë krejtësisht dashuria vetë-zbrazëse e Vetë Zotit. Duhet të jetë dashuria hyjnore e Perëndisë Atë, derdhur në zemrat e njeriut nga Shpirti i Perëndisë. Duhet të jetë dashuria që është absolutisht besnike, e përsosur, e përjetshme dhe hyjnore.
Nga të gjithë njerëzit që kanë jetuar ndonjëherë në këtë tokë ose që do të jetojnë, vetëm një i ka përmbushur plotësisht dy urdhërimet e mëdha të Perëndisë; vetëm një ka jetuar absolutisht dhe përsosmërisht sipas ligjeve të Perëndisë; vetëm një e ka dashur Atin me të gjithë zemrën, mendjen, shpirtin dhe fuqinë e Tij dhe të afërmin e Tij si veten. Ky është Jisu Krishti, biri i Marisë sipas mishit.
Nuk ka asnjë të drejtë para ligjit të Perëndisë përveç Jisuit. Vetëm Ai ka jetuar sipas ligjit dhe mësimit të profetëve. Vetëm Ai është ai që ka “përmbushur ligjin dhe profetët” (kr. Matheu 5:17, 7:12). Ai vetëm, nga të gjithë njerëzit, ka dashur me dashuri të përsosur, të pamëkatshme dhe të papasionuar.
“Ai nuk bëri asnjë mëkat dhe nuk u gjet asnjë mashtrim në gojë të tij. Kur e fyenin, nuk e kthente fyerjen, kur vuante, nuk kërcënonte, po dorëzohej tek Ai që gjykon drejtësisht. Ai vet i barti mëkatet tona në trupin e tij mbi drurin e kryqit që ne, të vdekur për mëkate, të rrojmë për drejtësi; dhe me vurratat e tij ju u shëruat” (1 Pjetri. 2:22-24, kr. Isaia 53).
Duke mos pasur mëkat, Jisui mori mbi Veten mëkatet tona dhe u bë mëkat “për ne njerëzit dhe për shpëtimin tonë” (Besorja e Nikeas). Në këtë dashuria e përsosur e Perëndisë u përsos në një qenie njerëzore, që të gjithë njerëzit të mund të marrin pjesë në dashurinë dhe lavdinë e Perëndisë. Ashtu si të gjithë etërit e shenjtë kanë thënë, “Ai u bë çfarë ne jemi, që ne të mund të bëhemi çfarë Ai është . . . Perëndia u bë njeri që njeriu të mund të bëhej perëndi.”
“Sepse ai bëri të jetë mëkat për ne Ai që nuk njihte mëkat, që ne të bëhemi drejtësia e Perëndisë në të” (2 Korinthianët 5:21).
“Fuqia e tij hyjnore na dhuroi të gjitha gjërat që i takojnë jetës dhe perëndishmërisë . . . që nëpërmjet tyre të bëheni pjesëtarë të natyrës hyjnore, duke i shpëtuar prishjes që është në botë për shkak të lakmisë” (2 Pjetri 1:3-4).
“Sepse, duke qenë se bijtë kanë marrë pjesë prej mishi dhe gjaku, po ashtu edhe ai u bë pjesëtar në po ato gjëra, që të shkatërronte, me anë të vdekjes, atë që ka pushtetin e vdekjes, domethënë djallin, edhe të çlironte të gjithë ata që nga frika e vdekjes i ishin nënshtruar robërisë për tërë jetën.
Prandaj ai duhej t’u ngjante në çdo gjë vëllezërve, që të mund të ishte i mëshirshëm e kryeprift besnik në ato që i përkasin Perëndisë, për për t’u bërë pajtim për mëkatet e popullit. sepse, duke qenë se Ai vetë hoqi kur u tundua, mund t’u vijë në ndihmë atyre që tundohen.
Sepse ne nuk kemi kryeprift që nuk mund t’i vijë keq (d.m.th., bashkë-vuajtës) për dobësitë tona, po një që u tundua në të gjitha ashtu si ne, por pa mëkatuar” (Hebrejtë 2:14-18, 4:15-16).
Perëndia na ka dhënë dashurinë e Tij në Jisuin. Kur një njeri është “në Krishtin” ai mund të dojë me dashurinë e Perëndisë. Ky është “urdhërimi i ri”, që njerëzit të mbushur me Shpirtin e Shenjtë të duan me dashurinë e Vetë Perëndisë.
Në letrën e tij të parë drejtuar Korinthianëve, Shën Pavli përshkruan dashurinë e përsosur që është dhurata e Krishtit nga Perëndia për njerëzit në Shpirtin e Shenjtë. Ai përshkruan se çfarë është dashuria e krishterë: dhurata e parë e Shpirtit të Perëndisë, që është dashuri.
Nëpërmjet dashurisë së Krishtit, njerëzit janë thirrur të mbartin, të besojnë, të shpresojnë dhe të vuajnë çdo gjë. Kjo është ajo që Krishti ka bërë. Kjo është ajo që bën dashuria. Ai që bën këtë e ka përmbushur “urdhërimin e ri” të Jisuit dhe banon në dashurinë e Perëndisë. Ai që bën këtë banon në Vetë Perëndinë dhe e zotëron tashmë jetën e përjetshme si anëtar i Mbretërisë së Perëndisë.
Dhurata e Dashurisë
“Po të flisja gjuhët e njerëzve dhe të engjëjve, dhe të mos kisha dashuri, do të bëhesha si një bronz që kumbon ose si cimbali që tingëllon. Edhe sikur të kisha dhuntinë e profecisë, edhe të dija të gjitha misteret dhe mbarë shkencën dhe të kisha gjithë besimin sa të luaja nga vendi malet, por të mos kisha dashuri, nuk jam asgjë. Edhe sikur të ndaja gjithë pasuritë e mia për të ushqyer të varfërit dhe ta jepja trupin tim që të digjej, e të mos kisha dashuri, nuk do të më vlente asgjë!
Dashuria është e durueshme; plot mirësi; dashuria nuk ka smirë, nuk vë në dukje, nuk krekoset, nuk sillet në mënyrë të pahijshme, nuk kërkon të sajat, nuk pezmatohet, nuk dyshon për keq; nuk gëzohet për padrejtësinë, por gëzohet me të vërtetën, i duron të gjitha, i beson të gjitha, i shpreson të gjitha, i mban çdo gjë.
Dashuria nuk ligshtohet kurrë; por profecitë shfuqizohen, gjuhët pushojnë dhe njohuria do të shfuqizohet, sepse ne njohim pjesërisht dhe profetizojmë pjesërisht. Por, kur të vijë përsosmëria, atëherë ajo që është e pjesshme do të shfuqizohet. Kur isha fëmijë, flisja si fëmijë, mendoja si fëmijë, arsyetoja si fëmijë; kur u bëra burrë, i flaka gjërat fëminore. Tani, në fakt, ne shohim si në pasqyrë, në mënyrë të errët, por atëherë do të shohim faqe për faqe; tashti njoh pjesërisht, kurse atëherë do të njoh thellë, ashtu sikurse njihem. Tani, pra, këto tri gjëra mbeten: besimi, shpresa dhe dashuria; por më e madhja nga këto është dashuria” (1 Korinthianët 13:1-13).
