Të gjitha virtytet dhe fuqitë e Perëndisë arrihen, kryesisht, nga lutja. Pa lutjen, nuk ka jetë shpirtërore. Ashtu si thotë peshkopi rus, Theofan i Mbylluri: “Nëse ju nuk jeni të suksesshëm në lutjen tuaj, ju nuk do të jeni i suksesshëm në asgjë, sepse lutja është rrënja për çdo gjë” (Theofan i Mbylluri, shek. 19, Arti i Lutjes, bot. Igumen Haritoni). Dhe kur
Kur po i mësonte nxënësit të luteshin, Krishti tha: Ju, pra, lutuni kështu: Ati ynë që je në qiej, u shenjtëroftë emri yt. Ardhtë mbretëria jote. U bëftë dëshira jote si në qiell ashtu edhe mbi dhe. Bukën tonë të përditshme jepna neve sot. Dhe falna fajet tona, sikurse edhe ne ua falim fajtorëve tanë. Dhe mos na shtjer në ngasje, por çlirona
Duke iu lutur Atit të Tij, Jisui u lut për popullin e Tij, (kr. Joani 17) Ai Vetë është i vetmi ndërmjetues i aftë për njerëzit para Perëndisë. Në fakt një është Perëndia, dhe një i vetëm është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: Krishti Jisu njeri, i cili e dha veten si çmim për të gjithë (1 Timotheu 2:3). Jisui në lavdinë
Në letrën e tij drejtuar Romanëve, Shën Pavli i mëson të krishterët të “qëndrojnë në lutje” (Romanët 12:12). Në letrën e tij të parë drejtuar Selanikasve ai thotë thjesht, “lutuni pa pushim” (1 Selanikasit 5:17). Këto dy urdhërime të apostullit janë interpretuar në traditën orthodhokse në dy mënyra të ndryshme. Mënyra e parë, e përmendur nga Shën Joan Gojarti dhe Shën Dimitri i
Forma më e zakonshme e lutjes së pandërprerë në traditën orthodhokse është Lutja e Jisuit. Lutja e Jisuit është një formë lutje e përdorur prej atyre që praktikojnë lutjen mendore, e quajtur, gjithashtu “lutja e zemrës.” Fjalët e lutjes më zakonisht janë: “Zoti Jisu Krisht, Bir i Perëndisë, mëshiromë mua mëkatarin.” Zgjedhja e këtij vargu të veçantë ka një kuptim teologjik dhe shpirtëror.
Lutja liturgjike nuk është thjesht lutja e individëve të krishterë të bashkuar në një. Nuk është një “shërbesë lutje” e bashkuar e shumë njerëzve së bashku. Më saktë, ajo është lutja zyrtare e Kishës e mbledhur zyrtarisht; lutja e Krishtit në Kishë që ofron “trupin” e Tij dhe “nusen” tek Ati në Mbretërinë e qiellit (kr. Hebrenjtë 7:24-25, 9:24). Modeli i lutjes liturgjike është
Meditimi ndryshon nga lutja, edhe nga lutja në qetësi, në atë që meditimi është mendim rreth Perëndisë dhe soditje e fjalës dhe veprës së Tij. Normalisht meditimi fillon me lexime nga Shkrimet e shenjta, Fjala e Perëndisë. Kjo quhet në traditën shpirtërore lectio divina. Është leximi i ngadaltë dhe i vëmendshëm i Biblës, ose ndoshta i shkrimeve të etërve të kishës dhe shenjtorëve, jo
Të gjithë të krishterët duhet të luten në Frymë; dhe çdo lutje e vërtetë është me siguri kështu. Njerëzit luten tek Ati, nëpërmjet Krishtit Birit dhe Fjalës së Perëndisë në Frymën e Shenjtë. Kështu është kurdoherë kur njerëzit luten, çfarëdo qoftë metoda e tyre, qoftë kur e dinë atë apo jo. Sepse, lutja nuk është një thirrje e vetmuar e njeriut përmes hapësirës boshe
Vetë Jisui agjëroi dhe i mësoi nxënësit e tij të agjërojnë. Dhe kur të agjëroni, mos u tregoni të pikëlluar si hipokritët; sepse ata shfytyrohen për t’u treguar njerëzve se agjërojnë; në të vërtetë ju them se ata tashmë e kanë marrë shpërblimin e tyre. Kurse ti, kur të agjërosh, vajose kokën dhe laje fytyrën, me qëllim që të mos u tregosh njerëzve
Në mësimin e Krishtit, lëmoshë-dhënia shkon së bashku me agjërimin dhe lutjen. Ne e pamë që ky ishte, gjithashtu, edhe mësimi i Isaisë (shih më sipër) dhe i Dhiatës së Vjetër, në përgjithësi. Kur një lutet dhe agjëron, duhet të tregojë dashuri nëpërmjet bujarisë aktive tek të tjerët. Mos e jepni lëmoshën tuaj para njerëzve, me qëllim që ata t’ju admirojnë; përndryshe nuk
