EJA DHE SHIH
Jemi në periudhën përgatitore për Lindjen e Shpëtimtarit të njerëzimit dhe të secilit prej nesh personalisht. Në udhëtimin e jetës shpirtërore secili prej nesh përpiqet të thellohet më tepër në misterin e jetës dhe të mësojë të vërtetat e përjetshme që hedhin dritë mbi jetën dhe qëllimin e saj. Periudha përgatitore para Krishtlindjes na jep mësime të çmuara dhe drejtimin e duhur për pritjen e Shpëtimtarit tonë. Le të udhëtojmë së bashku përgjatë kësaj periudhe që të ndriçohemi prej mësimeve jetëdhënëse që na jep Kisha.
Periudha e Krishtlindjes në Kishën Orthodhokse fillon me periudhën kreshmore 40 ditore e cila fillon në të kremten e apostull Filipit. Filipi pasi u thirr nga Krishti shkon dhe thërret shokun e tij Natanael dhe i thotë “eja dhe shih”. Ne së pari duhet të vijmë të shohim Krishtin-njeri. Duhet ta njohim si qenie konkrete njerëzore, hebre, mësues, profet. Ta takojmë si foshnjën e Marisë, si birin e marangozit, si Nazaretasin. Më pas, pasi sytë tanë të hapen dhe zemrat të pastrohen do të shohim “gjëra më të mëdha”. Ne do ta njohim jo thjesht si një mësues, por si Mësuesin, jo thjesht si një profet, por si Profetin, jo thjesht si një bir njeriu, por si Birin e njeriut i parëthënë nga profeti Daniel. Do ta shohim jo thjesht si një bir i Perëndisë, por si Birin i Perëndisë, I Lindur prej Atit para gjithë shekujve. Ne do ta shohim si Fjala e Perëndisë në trup njerëzor, si Ikona e Perëndisë në formë njerëzore. Dhe së fundmi do ta shohim Atë si vet Perëndinë.
Hapi i parë në udhëtimin drej Krishtlindjes është takimi me njeriun Jisu. Ne thirremi me Filipin dhe dishepujt me ftesën “Eja dhe shih”. Nëse dëshirojmë të vijmë dhe të shohim, me siguri do të shohim. Ashtu si dishepujt do të shohim “gjëra më të mëdha” sesa presim. Do ta njohim se kush dhe çfarë është Ai në të vërtetë. Së pari duhet të shkojmë. Nëse nuk shkojmë, nuk do të shohim kurrë.
Përgjatë ditëve të para të kreshmës së Krishtlindjes Kisha kremton hyrjen e fëmijës Mari në tempullin e Jeruzalemit. Qëllimi i kësaj të kremteje është të na tregojë që çdo qënie njerëzore është krijuar të bëhet një tempull i gjallë i Perëndisë. Kjo e kremte quhet “fillimi i mirëpëlqimit të Perëndisë”. Ky është kremtimi i parë i shpëtimit i cili vjen në botë me Jisuin, për të cilin vet Maria është marrësja e parë dhe më kryesorja.
Jemi krijuar për të qenë tempuj të gjallë të Perëndisë, vendbanimi i lavdisë së Tij. Jemi krijuar sipas imazhit dhe ngjashmërisë së Tij që të jemi enë e pranisë së Tij. Jisu Krishti, Biri, Fjala dhe Ikona e Perëndisë është formuar fizikisht e shpirtërisht në trupin e Marisë, kështu që Ai mund të formohet edhe në ne. Ky është kuptimi i Krishtlindjes, i cili është dhe kuptimi i vet jetës: Krishti në ne dhe ne në Krishtin. Perëndia me ne dhe ne me Perëndinë.
Ndërsa vazhdojmë udhëtimin e Pashkës dimërore, rruga para nesh është e qartë. Ne mund të ndjekim “rrugën e ngushtë” që na çon te jeta, ose mund të vazhdojmë “rrugën e gjerë” që na çon në shkatërrim. (Mt.7:13-14) E kremtja e Hyrjes së shën Marisë në tempull shënon dhe fillimin e lajmërimit të Lindjes së Krishtit. Në këtë të kremte fillon të këndohet kanoni madhështor i festës së Krishtlindjes: “Ja Krishti lind, lavdërojeni; Ja Krishti i qiellit vjen, dilni priteni; Ja Krishti mbi dhenë ngrehuni, Zotin pra, e këndoni lart e mbi dhé, dhe me ngazëllime përhimnojeni me mall popuj dhe me lavdi”. Ndërsa himnet e para të festës së Krishtlindjes këndohen në ditën e shën Andreas, 30 nëntor, i cili u thirr nga vet Krishti me ftesën “eja dhe shih”. “Eja dhe shih”- është ftesa e qëndrueshme e Kishës në shërbesat e saj liturgjike.
Sipas shën Grigor Teologut të udhëtosh në Pashkën dimërore “do të thotë të ecësh pa gabuar në çdo etapë të jetës së Krishtit”. Festa e shën Andreas me këndimet e himneve të para të Krishtlindjes shënon fillimin e udhëtimit paskal në mënyrë të veçantë. Nëse nuk shkojmë nuk do të shohim kurrë. Por nuk mjafton vetëm të shkojmë të Krishti. Ne duhet të shohim. Shumtë njerëz e panë Krishtin kur erdhi në tokë, por jo të gjithë e panë Atë si Birin e Perëndisë dhe Shpëtimtarin e botës. Ka shumë njerëz që vijnë në kishë dhe ende nuk shohin. Krishti na mëson pse njerëzit nuk shohin. Arsyeja thotë Ai është që ata duan errësirën më shumë se drita, sepse veprat e tyre janë të liga. (Jn 3:19)
Pas së kremtes së shën Andreas himnet e Krishtindjes dëgjohen sërish në të kremten e shën Nikollës, 6 dhjetor, peshkop i Mirës së Likisë, i cili përgjatë shekujve u lidh në mënyrë të veçantë me festën e Lindjes së Krishtit. Është e lehtë të kuptohet pse peshkopi i shenjtë është lidhur kaq shumë me këtë të kremte. Të gjithë tregojnë për besimin dhe dashurinë e thjeshtë të një njeriu të njohur vetëm për mirësinë e tij. Shën Nikolla ishte vërtet i mirë, gjë që tregon që mirësia është e mundur. Me Perëndinë të gjitha janë të mundura. (Mt.19:26) Qënia njerëzore, për më tepër qënia e pasur njerëzore e cila beson te Perëndia, mund të jetë vërtet e mirë me mirësinë e vet Perëndisë. Krishti ka ardhur që njerëzit mund të jenë vërtet të mirë. Shembulli më i madh dhe më i dashur për këtë është shën Nikolla, për të cilin është më se mjaftueshme të dimë që ishte i mirë. Për këtë arsye ai mbetet shpirti i Krishtlindjes.
Më 9 të dhjetorit Kisha feston ngjizjen e shën Marisë nga prindërit e saj Joakimi dhe Ana. Kjo e kremte që zë vend në përgatitjen për Krishtlindjen gëzon besimtarët me faktin që shën Maria ngjizet si përmbushje e lutjeve të prindërve të saj. Edhe një herë kjo e kremte tregon që me hirin e Perëndisë çdo gjë është e mundur.
Gjatë periudhës para Krishtlindjes Kisha kremton kujtimin e shumë profetëve hebrenj. Në veçanti kujtimin e profetit Daniel dhe shokëve të tij Anania, Azarai dhe Mishaeli, (17 dhjetor) tre të rinj që refuzuan të adhurojnë idhullin e mbretit Nabukodonosor në Babiloni, të cilët i hodhën në një furrë të nxehtë. Brenda furrës ata këndonin, kërcenin nëpër flakë së bashku me një “person të katërt” i cili konsiderohet nga Kisha të jetë parafigurimi i vetë Jisuit. Kjo e kremte është festimi i besimit në një Perëndi të vërtetë, Zoti i Izraelit, i cili shpëton ata që besojnë në Të, dhe që në ditët e fundit do të sjellë një mbretëri të përjetshme, të cilin edhe mbretërit pagan do ta dëshmojnë. Prandaj në fund të jetës së tij vet Nabukodonosori dëshmoi për Perëndinë e vërtetë. “Në fund të ditëve, unë Nabukodonosori ngrita sytë në qiell, iu ktheva arsyes sime, bekova më të Lartin, lavdërova dhe nderova Atë që jeton përjetë …”.
Profeti Daniel ishte shikues apokaliptik, visionet e të cilit përsëriten në Dhiatën e Re, ku mbretëria e përjetshme e Perëndisë të cilën ai e parëtha qartazi, identifikohet me mbretërinë e Krishtit-Mesia, që është Jisui i Nazaretit. Të krishterët ngazëllohen me njerëzit e besimit dhe të vizionit që profetizuan ardhjen e Krishtit. Dy të Diela para Krishtlindjes Kisha Orthodhokse gëzon të kremten e paraetërve të shenjtë të Besëlidhjes së Vjetër, përfshirë dhe ata që erdhën para dhënies së Ligjit. Ata parëtreguan ardhjen e Mesias dhe u shpenguan nga Pashka e Tij shpëtimtare. Qëllimi i jetës së tyre ishte të jetonin për Perëndinë. Ky është ndryshimi midis të ekzistuarit dhe të jetuarit. Shumë njerëz ekzistojnë, por pak jetojnë në të vërtetë. Vetëm ata që kërkojnë Perëndinë kanë jetë. Etërit dhe nënat e shenjta së bashku me pasardhësit e tyre zgjodhën jetën. Ata e gjetën atë te Mesia i Perëndisë, Jisu Krishti, që është vet jeta, Fjala e Perëndisë e Mishëruar.
Të dielën para Krishtlindjes edhe një herë Kisha kremton kujtimin e burrave dhe grave të shenjta që besuan në Perëndinë e vërtetë dhe u përgatitën për ardhjen e Birit të Tij dhe Fjalës në trup njerëzor. Kjo ditë është festim i besimit të tyre dhe një pohim që besimi i tyre ka gjetur përsosmërinë dhe përmbushjen në Shpëtimtarin e premtuar, që është Jisu Krishti, Zoti. Periudha e Krishtlindjes është kohë kremtimi, ngazëllimi dhe gëzimi. Kisha na fton të kremtojnë të gjithë. Jemi krijuar të kremtojnë dhuratat e Perëndisë dhe vetë Perëndinë. Kjo është esenca e jetës sonë. Jemi krijuar të jemi “imituesit e Perëndisë” dhe “pjesëmarrës të natyrës hyjnore”. Perëndia është Perëndi i të gjallëve, gjithashtu ne jemi krijuar për të jetuar. Perëndia është i mirë, dhe ne jemi krijuar të jemi të mirë, Perëndia është i urtë, dhe ne jemi krijuar të jemi të urtë, Perëndia është i mbushur me paqe, gëzim, mirësi, dhembshuri, fuqi dhe zemërgjërësi – kështu duhet të jemi dhe ne. Besimi Orthodhoks pohon që Jisu Krishti erdhi të restaurojë ikonën dhe ngjashmërinë e Perëndisë te qëniet njerëzore. Ai na denjëson të bëhemi ajo për të cilën jemi krijuar që në fillim. Si Adami i dytë dhe i fundit, Jisui bën gjithçka që Adami i parë u thirr të bënte, por dështoi. Ky është mesazhi i Krishtlindjes. Ja Adami i ri, ja ikona e restauruar e Perëndisë! Lindja e Jisuit lajmërohet në botë si shpallja e gëzimit të madh. Gjithashtu engjëjt që iu sollën barinjve lajmin e gëzimit të madh, shpallën me lavdërime paqe mbi dhé dhe mbi njerëzit mirëdashje.
Krisht Lindi – prek dhe mbush qiellin dhe tokën.
Krishti Lindi – Biri i Perëndisë, Perëndia.
Krishti Lindi – ndër njerëzit mirëdashje
Krishti Lindi – Perëndia erdhi në tokë
Krishti Lindi – Perëndia qerasi njeriun me dashurinë, gëzimin dhe me jetën më të ëmbël.
Krishti Lindi – gëzohuni!
Perëndia të na denjësojë që këto Krishtlindje Foshnja – Jisu të lindë në zemrat tona dhe t‘i mbushë ato me dritë.
(Shkëputur nga libri “Winter Pasca” E atë Thoma Hopkos)
Kështu festoni Krishtlindje
Nëse harruat ato që bëtë për të tjerët dhe kujtoni ato që të tjerët bënë për ju
Nëse dëshironi të mos i vini re ato që të tjerët ju detyrohen juve dhe kujtoni ato që ju i detyroheni të tjerëve,
Nëse dëshironi të mos kërkoni të drejtat tuaja, të kujtoni detyrimet tuaja dhe të këmbëngulni për të bërë diçka më tepër se ato
Nëse dëshironi të dini cilët janë vëllezërit tuaj, dhe t’i njihni duke hyrë thellë në zemrat e tyre,
Nëse besoni se shkaku i ekzistencës suaj nuk është ajo që do të jetë jeta juaj, por ajo që do ta bëni të jetë,
Nëse keni vendosur të mos ankoheni për botën, por të mbillni gëzim në çdo hap tuajin,
Nëse dëshironi ta zotëroni këtë kënaqësi, qoftë edhe për një ditë, kështu festoni Krishtlindje.
Mendoni për pak dhe meditoni se çfarë duan fëmijët e vegjël,
Mendoni për vetminë dhe dobësinë e të moshuarve, ndaloni së pyeturi veten sa prej miqve tuaj mendohen për ju dhe analizoni veten se sa mendoni ju për miqtë tuaj, vendoseni brenda zemrës suaj dhimbjen që të tjerët e kanë në trupin e tyre, përpiquni të kuptoni atë që dëshirojnë ata që jetojnë me ju pa i detyruar ta thonë, lartësojeni dritën tuaj aq lart, sa të japë më shumë dritë dhe më pak tym dhe të hedhë pas saj hijen, varrosini mendimet tuaja të frikshme në kopshtin e miqësisë dhe kultivoni mendimet që ju gëzojnë, nëse dëshironi ta birësoni këtë kënaqësi, qoftë edhe për një ditë të vetme, kështu festoni Krishtlindje!
Ana Baba
