Shenjtorët e ditës

Dëshmorët Evgjenia, Filipi, Protasi, Hiacinthi. Martirja e shenjtë dhe e lavdëruar, Evgjenia, lindi në Romë, nën mbretërimin e Komodit (180-192), në gjirin e një familjeje fisnike dhe të pasur gjykatësish. I ati i saj, Filipi, një pagan që mbante qëndrim pozitiv ndaj të krishterëve, pasi u emërua nga perandori prefekt i Aleksandrisë, shkoi drejt kryeqytetit të Egjiptit me gjithë familjen e tij. Aty ia besoi

Oshënar Naumi në Ohër, çudibërës. I lindur në tokë bizantine, në epokën kur Kisha po zbukurohej përsëri me ikonat e shenjta (nga viti 843), ati ynë i shenjtë Naumi u bë nxënësi i apostujve të lavdishëm të sllavëve: shën Konstandinit (Kirillit), Metodit dhe Klementit dhe u nis bashkë me ta në mision drejt krahinave pak të qytetëruara të Evropës Qendrore (nga viti 863). Mbretëria e

Dëshmore e madhe Anastasia. Shën Anastasia, emri i së cilës do të thotë ngjallje, jetoi në Romë, në kohën e Dioklecianit kur ky mbretëronte në perandorinë e Perëndimit (284-305). I ati i saj, Preteksatusi, ishte një pagan i pasur dhe i famshëm, ndërsa e ëma Fausta ishte besimtare. Kjo, pasi mbolli në shpirtin e vajzës farat e para të besimit, ia besoi Krisogonit, i cili

Dëshmore Juliana dhe 630 dëshmorët. Shën Juliana ishte bijë e një çifti pagan fisnikësh të famshëm të Nikomedisë, nën mbretërimin e mizorit Maksimian (286-305). Prindërit e saj e fejuan me njëfarë Elefsi të rangut senatorial, i cili, ngaqë kishte rënë në dashuri të zjarrtë me të, nuk donte ta shtynte dasmën më tej. Por zemra e Julianës ishte pushtuar nga dashuria për Zotin tonë Jisu

Hierodëshmor Ignat Hyjmbajtësi.   Dishepull i apostujve, atë i episkopëve, luftëtar i guximshëm që u lëshua i pari nën kohortën e martirëve fitimtarë, shën Ignati mori një kurorë të trefishtë dhe tani ndriçon me një shkëlqim të madh në qiellin e miqve të Perëndisë. Sipas emrit të tij që është zjarr (ignis në latinisht do të thotë zjarr), dashuria e Perëndisë ishte tek ai në

Dëshmor Sebastiani etj. Ky martir i lavdishëm i Krishtit ishte pinjolli i një familjeje të njohur të Milanos. Aftësitë e tij të mëdha bënë që të fitonte favoret e perandorit Dioklecian, i cili e emëroi gjeneral të gardës së tij. Me gjithë nderet dhe jetën e shthurur të oborrit, Sebastiani, në fshehtësi, ishte dishepull i Krishtit dhe përfitonte nga privilegjet e tij për t’i bërë

Profeti Daniel e 3 djemtë: Anania, Azaria, Misaeli. Kur në vitin 597, para Zotit tonë, mbreti i Babilonisë, Nabukodonosori, pushtoi Jerusalemin, ai dërgoi në mbretërinë e tij të largët Joakimin, mbretin e Judesë, me një pjesë të parisë së qytetit dhe objektet e shenjta të Tempullit të Perëndisë. Danieli, i cili atëherë ishte 8 vjeç, u kap rob me 3 shokët e tij, të gjithë

Profeti Agjeu (Hagai). Kur Kiri, mbreti i Persisë, mori pushtetin në perandorinë e Babilonisë (539 përpara Krishtit), Perëndia e nxiti të kthente në atdhe judenjtë që ishin mbajtur robër nga marrja e Jerusalemit (586), për të ndërtuar tempullin nën drejtimin e Zorobabelit, guvernatorit të Judesë, dhe të kryepriftit Jose (Libri i Ezdras). Sapo u kthyen në qytetin e shenjtë, ata që shpëtuan ringritën kultin, sipas

Hierodëshmor Elefteri i Vlorës dhe Anthia, e ëma. Martiri i lavdishëm i Krishtit, Elefteri, emri i të cilit është sinonim me lirinë, lindi në Romë, gjatë shekullit të dytë. I ati vdiq kur Elefteri ishte i vogël, dhe ky u rrit me frikë Perëndie e me dashuri për virtytet e shenjta nga nëna e tij e devotshme, Anthia, ose Evanthia, që kishte marrë besimin e

- Dëshmorët Thirsi, Lefki, Kaliniku - Gjatë persekutimit të Deciusit (250), Kumbriku u dërgua si guvernator i Bitinisë për të torturuar dhe vrarë të krishterët e qyteteve të Nikomedisë, Nikeas dhe Qesarisë. Një fisnik i krishterë i Qesarisë, që quhej Lefki, u zemërua aq shumë nga bëmat e përgjakshme të guvernatorit, saqë i doli përpara duke e qortuar me zë të lartë: “ O qen