- Profeti Elise - Profeti Elise, emri i të cilit do të thotë: “Perëndia është shpëtim”, ishte i biri i një kultivuesi të pasur tokash në Abel-Meola të luginës së Jordanit. Një ditë që po lëronte arat me 12 palë qe, profeti Ilia (20 korrik) iu afrua dhe i hodhi përsipër mantelin e tij, duke e caktuar trashëgimtar të dhuratës së tij profetike. Eliseu
- Pentikostia ose Pesëdhjetorja (Rrëshajet, Zbritja e Shpirtit të Shenjtë. – Në Dhiatën e Vjetër Pesëdhjetorja (Pentikostia) ishte festa që kremtohej pesëdhjetë ditë pas Pashkës. Ashtu siç Pashka kremton eksodin e Izraelitëve nga skllavëria e Egjiptit kështu edhe Pesëdhjetorja kremton dhënien e dhjetë urdhërimeve nga Perëndia Moisiut, në malin e Sinait. Në Dhiatën e Re të Mesias, ngjarja e Pashkës merr një kuptim të
Shërimi i të Verbrit. E Diela e pestë përkujton shërimin e një njeriu që kishte lindur i verbër (Joani 9). Ne jemi të identifikuar me këtë njeri, i cili arriti të shohë dhe ta njohë Jisuin si Birin e Perëndisë. Zoti i ka lyer sytë tanë me dorën e tij hyjnore dhe i ka larë ato me ujin e pagëzimit (Joani 9:6-11). Jisui përdori
Apostujt Androniku E Junia Nga Të 70-t Emrat e tyre përmenden nga apostull Pavli në Letrën drejtuar Romakëve (16,7), i cili i quan edhe “kushërinjtë e mi” dhe i lavdëron si të shkëlqyer mes apostujve. Junia ishte gruaja e Andronikut. Lindën në besimin jude, por në Jerusalem u bënë të krishterë. Më pas u bënë dishepuj të apostull Pavlit. Kaluan edhe ata në sprovat
Mespentikostia. Në mes të javës së katërt, kremtohet solemnisht dita mes Pashkës dhe Rushajeve (Pesëdhjetores/Pentikostisë). Kjo quhet festa e Mespentikostisë/Mes-Rushajeve, në të cilën Krishti "në mes të festës" i mëson njerëzit për misionin e tij shpëtimtar dhe i ofron të gjithëve "ujin e gjallë" (Joani 7:14, 38). Përsëri ne kujtohemi për praninë e Mësuesit dhe për premtimin e tij shpëtimtar: "Nëse dikush ka etje, le
E Diela e të Paralizuarit. E Diela III pas Pashkës i kushtohet shërimit të të paralizuarit prej Krishtit (Joani 5). Ky njeri u shërua nga Krishti ndërsa po priste që dikush ta zbriste në pellgun e ujit. Nëpërmjet Pagëzimit në Kishë, ne gjithashtu jemi shëruar dhe shpëtuar nga Krishti për jetën e amëshuar. Kështu, kjo ngjarje na tregon se edhe ne së bashku me
Jovi i Drejtë. Është shembulli më i madh i durimit ndër mijëvjeçarët. Historia e tij shtjellohet në librin me të njëjtin titull të Dhiatës së Vjetër, që përbën një kryevepër të literaturës botërore. Pasardhës i Isavit, bir i Zareut dhe i Vosorës, ishte i pesti që nga Abrahami (9 tetor) dhe jetoi rreth shekullit të 17-të para Krishtit, midis Arabisë dhe Idumesë, vend në
Dëshmore e madhe Irini. Nuk kemi të dhëna autentike për jetën e saj. Megjithatë po japim aq sa dihet për të: Kishte një bukuri të rrallë. Ishte fëmijë i vetëm e Likinit dhe Likinisë, arkondë të një qyteti persian. Qysh në moshën 6-vjeçare, u mbyll nga prindërit në një kullë, siç qe zakoni atëherë, dhe rritej në kujdestarinë e pedagogut të saj, plakut Apelian,
Dëshmore Pelagjia. Ishte nga Tarsi i Kilikisë. Jetoi në periudhën kur perandor ishte Diokleciani. Në atë periudhë, Roma, në të cilën jetonte dhe shenjtorja, ishte qendra e idhujtarisë, por po në atë periudhë kishte lulëzuar në Romë dhe Krishterimi, që po trondiste themelet e paganizmit. Nga një grua e krishterë, Pelagjia, u njoh me besimin e vërtetë. Por nëna e saj, e cila ishte
Dëshmorët Timoteu e Maura. Ishin bashkëshortë në Tebë të Egjiptit dhe u martirizuan në vitin 286. Timoteun, që ishte anagnost (lexues) në kishë dhe predikues i besimit, pa mbushur 20 ditë nga martesa e tyre, e kapën dhe e urdhëruan të dorëzonte librat e shenjtë. Kur ai refuzoi, sovrani i nguli hekura të skuqur në veshë sa i dolën sytë nga vendi. Pastaj
