Shenjtorët e ditës

Dëshmor Kaliopi.   Shën Kaliopi ishte nga një familje me origjinë senatorësh të Pergës, në Pamfili dhe u edukua me virtytet e krishtera nga ëma, Theoklia. Kur u shpall nga Diokleciani (304), edikti i persekutimit të përgjithshëm, i nxitur nga e ëma, shkoi të fshihej në Pompeipolis, në Kiliki. Dëshmitar i orgjive me anë të të cilave prefekti Maksimin nderonte perënditë pagane, i riu i

  Eftihi i Konstandinopojës. Lindi në një fshat të Frigjisë rreth vitit 512. Kur u rrit dhe shkoi të studionte në Konstandinopojë, e kuptoi se dituria e kësaj bote është marrëzi (1 Kor. 1:18-25). Donte që të bëhej murg, por Perëndia e kishte caktuar për një shërbim tjetër: në moshën 30-vjeçare nga u hirotonis prift nga mitropoliti i Amasisë, që donte ta caktonte episkop të

Dëshmorët Klaudi, Diodori, Viktorini, Viktori, Papi, Serapioni dhe Niqifori të Korinthit.   Këta shtatë martirë u arrestuan në Korinth gjatë përndjekjes që shpalli Deci (249-251), dhe u çuan para Tertit, prokonsullit të Peloponezit. I rrahën me kamxhik dhe u bënë në lloj-lloj torturash. Viktorinit i nxorën syrin e djathtë, i prenë gishtërinjtë e duarve dhe të këmbëve. Pastaj e hodhën në një havan të madh

Oshënar Platoni.   I mbetur jetim pas vdekjes së prindërve gjatë një epidemie murtaje që shfarosi Konstandinopojën dhe krahinën rrotull, në vitin 747, shën Platoni iu besua njërit prej ungjve të tij, përgjegjësit kryesor të thesarit të perandorisë. Ai mori një edukim kaq të shkëlqyer, sa njerëz të sërës së lartë kërkonin shoqërinë e tij. Por i riu ndiente neveri për marrëdhëniet e botës dhe

Omologjet Nikita. Ati ynë oshënar Nikita lindi në Qesari të Bitinisë, afër Prusës. E ëma i vdiq tetë ditë pas lindjes së tij dhe djalin e përkushtuan te Perëndia, si të ishte një Samuel i ri. Ai u caktua t’i shërbente Kishës nga i ati, Fillareti, që u bë edhe vetë murg. Episkopi i qytetit e mori pranë për t’i mësuar Shkrimin e Shenjtë dhe

Oshënar Titi, çudibërës.   I përkushtuar te Perëndia që në fëmijëri, ati ynë i shenjtë Titi u bë murg në një manastir pranë Konstandinopojës, me shumë gjasa në kohën e persekutimit ikonoklast. Shkëlqimi i virtyteve, bindja absolute dhe përulësia e pashtirur, bënë që t’i kalonte në virtyt jo vetëm vëllezërit e manastirit, por të gjithë murgjit e kohës së tij. Më pas u bë igumen

Oshënare Maria Egjiptiane.   E shenjta Mari ishte me origjinë nga Egjipti. Ajo i braktisi prindërit kur ishte dymbëdhjetë vjeçe dhe shkoi në Aleksandri. Për shtatëmbëdhjetë vjet rresht jetoi aty mes shthurjes më të madhe. Bukën e fitonte me anë të lëmoshave, duke endur fije lini. Ajo shiste trupin e saj dhe këtë e bënte jo nga mjerimi, por e shtyrë nga pasioni i flaktë

Hierodëshmor Ipati i Gangrës. Ishte episkop i Gangrës, episkopatë e rëndësishme në Paflagoni, në veri të Azisë së Vogël, në kohën e shën Konstandinit të Madh. Mori pjesë në Sinodin e Nikeas (325) dhe me mësimet dhe shkrimet e tij të frymëzuara solli shumë heretikë në besimin e drejtë. Në çdo dioqezë ngriti kisha, në të cilat caktoi priftërinj të formuar. Ngriti dhe shtëpi bamirësie.

Hierodëshmor Marku i Arethusës, dëshmor dhjak Kirili, Varahisi etj.   Ati ynë i shenjtë Marku u dorëzua episkop i qytetit të Arethusës në Siri, në kohën e mbretërimit të shën Konstandinit të Madh. I shtyrë nga zelli hyjnor, shkëlqeu në luftën kundër idhujtarisë dhe shkatërroi me duart e veta një tempull pagan e në vend të tij ngriti një kishë. Gjatë viteve të trazuara që

Oshënar Ilarioni i Ri.   Që në fëmijëri mori kryqin e Krishtit dhe u pastrua nga pasionet me asketizëm dhe me lutje të vazhdueshme. Ishte tepër i dhembshur me të varfrit, aq sa shpesh u jepte edhe veshjen e vetme që kishte në trup dhe vazhdonte udhën i zhveshur. I përulur, i dashur dhe buzagaz, u caktua në krye të manastirit të Pelekitit, në Malin