- Ngjizja e Joan Pagëzorit - Kur Zoti dhe Perëndia, i Vetëmlinduri Bir dhe Fjalë e Perëndisë, do të zbriste nga lartësitë e Qiellit për t’u zënë në mënyrë të panjollë në barkun e Nënës së Shenjtë të Perëndisë, Ai deshi ta vërtetojë dhe ta paralajmërojë këtë mrekulli të mrekullive me një tjetër mrekulli, të ngjashme me këtë, por jo e njëjta. Kështu, që të
Hierodëshmor Fokai Lindi në Sinopë, në brigjet e Detit të Zi. Babai i tij Pamfili ishte ndërtues anijesh, ndërsa nëna quhej Maria. Që nga momenti që shpëtoi nga kthetrat e paganizmit, Zoti i dha dhuratën e mrekullive. U bë episkop i Sinopës dhe solli në besim një shumicë paganësh. Perëndia i tregoi në një mënyrë të veçantë çastin e martirizimit të tij. Një pëllumb erdhi
Dëshmorët Trofimi, Sabati e Dorimedi Jetuan nën mbretërimin e perandorit Probus (rreth 277). Një herë, kur kaluan në Antioki të Pisidisë për festën e Apollonit, Shën Trofimi dhe Sabati u hidhëruan kur panë banorët të jetonin në shthurje. I drejtuan Perëndisë lutje të nxehta për shpëtimin e qytetit dhe shpallën publikisht se ishin të krishterë. I morën që të dy dhe i nxorën përpara
- Dëshmore Ariadhni - Ariadhni jetoi nën mbretërimin e perandorëve Arian dhe Antonin (në vitet 117 dhe 139). Kur zotëria i saj e ftoi për të kremtuar përvjetorin e të birit, duke shkuar me të gjithë shtëpinë në tempullin e idhujve dhe meqë ajo nuk pranoi të shkonte për shkak se besonte në Krishtin, ai e fshikulloi. Pak kohë më vonë ia dorëzoi guvernatorit, i
Sofia e vajzat dëshmore: Besa, Shpresa, Dashuria Këto martire të shenjta banonin në Itali, në mbretërimin e Adrianit (117-138). Ato e kishin prejardhjen nga një familje e pasur dhe e devotshme. Nëna e tyre, Sofia, i rriti në besim, shpresë dhe dashuri, sipas emrave që u kishte dhënë. Për jetën e tyre të admirueshme dëgjoi edhe perandori, i cili, kur mësoi se ato ndodheshin në
Dëshmore e madhe Efimia Shën Efimia jetoi gjatë periudhës së Dioklecianit (mes viteve 284 - 305). Lindi në Kalqedoni nga prindër të pasur e të perëndishëm, të cilët e edukuan me dashurinë për Krishtin. Në këtë kohë, një farë Priski u bë kryekonsull i Azisë. Për festën e perëndisë së tij, ai dënoi me vdekje banorët e krahinës që nuk vinin të festonin me të.
Dëshmor Nikita Goti Shën Nikita lindi në mbretërimin e Konstandinit të Madh (viti 330), në krahinën pranë derdhjes së Danubit. Ai ishte got nga origjina, por falë përkujdesjes së prindërve të tij të përshpirtshëm dhe mësimeve të marra nga episkopi i atij vendi, Theofili (që shkëlqeu në Sinodin e Nikesë për mbrojtjen e Orthodhoksisë), u rrit në besim, në dashurinë e Perëndisë dhe me
- Lartësimi i Kryqit të Nderuar (Stavros) – Në kohën që përgatitej të shkonte në Romë e të luftonte kundër rivalit të tij, Maksentit, Konstandini i Madh pa një natë shenjën e Kryqit jetëbërës t’i shfaqej në formë të shndritshme në qiell të rrethuar nga këto fjalë: “Me këtë shenjë do të fitosh”. I zbukuroi armatimet me shenjën e kryqit dhe korri fitore brilante,
- Lindja e Hyjlindëses Mari – Njeriu u krijua nga Perëndia dhe u vendos në Parajsë duke pasur si përkujdesje të tij të vetme frytdhënien shpirtërore dhe soditjen e Perëndisë, Krijuesit të tij nëpërmjet veprave të Tij. Por Adami u largua nga kopshti i lumturive nga smira e të ligut, që mashtroi Evën, gruan e parë dhe e bëri Adamin që të mëkatojë. Më
* * * * * - Dëshmor Sozoni (Sozonti) – Shën Sozoni lindi në Likaoni të Azisë së Vogël dhe jetoi në mbretërimin e Dioklecianit (284-305). Ai quhej Taras para se të pagëzohej dhe kishte qenë barí. Ai shkoi më tej duke mësuar artin e kullotjes së grigjës shpirtërore dhe solli në besën e vërtetë një numër të madh paganësh me anë të mësimit
