– Apostulli- Hebrenjve 12:1-10.
Prandaj dhe ne, të rrethuar prej një reje kaq të madhe dëshmitarësh, le të hedhim tej çdo barrë dhe mëkatin që na pushton lehtë, edhe me durim le të vrapojmë në rrugën që është përpara nesh, duke shikuar tek Jisui që është kryet dhe fundi i besimit, i cili për gëzimin që ishte përpara tij duroi kryqin, duke përbuzur turpin, edhe ndenji në të djathtë të fronit të Perëndisë.
Sepse kujtoni atë që duroi prej mëkatarëve një kundërshtim të tillë mbi veten e tij, që të mos lodheni duke u ligështuar në shpirtrat tuaj. Ju ende s’keni rezistuar deri në gjak, duke luftuar kundër mëkatit. Edhe keni harruar këshillën, që posi bijve u flet juve: “Biri im, mos e shpërfill ndëshkimin e Zotit; mos e humb zemrën, kur qortohesh prej atij.
Sepse atë që do Zoti e ndëshkon, edhe rreh çdo bir që pret pranë vetes”. Në durofshi ndëshkimin, Perëndia sillet me ju si me bij; sepse cili është ai bir që s’e ndëshkon i ati? Po të jeni pa ndëshkim, në të cilin u bënë pjesëtarë të gjithë, atëherë jeni fëmijë të paligjshëm dhe jo bij.
Për më tepër ne kemi patur etërit tanë sipas mishit që na ndëshkonin edhe ne i nderonim ata; a nuk do t’i ulim kryet shumë më tepër Atit të shpirtrave, edhe të rrojmë? Sepse ata na ndëshkonin për pak ditë, siç e mendonin ata; ndërsa ai për të mirën tonë, që të bëhemi pjesëtarë të shenjtërisë së tij.
