– Apostulli – Hebrenjve – 4:14-5:6.
Duke pasur pra një kryeprift të madh që ka përshkuar qiejt, Jisuin, të Birin e Perëndisë, le të mbajmë rrëfimin tonë. Sepse s’kemi kryeprift që të mos mund t’i vijë keq për dobësitë tona, po një që u nga në të gjitha si ne, por pa mëkatuar.
Le t’i afrohemi pra me guxim fronit të hirit, që të marrim përdëllim dhe të gjejmë hir për ndihmë në kohë nevoje. Sepse çdo kryeprift që merret prej njerëzve, vihet për njerëzit në gjërat që kanë të bëjnë me Perëndinë, për të blatuar dhurata dhe flijime për mëkatet; të cilit mund t’i vijë keq për ata që janë të paditur e të gënjyer; sepse edhe ai vetë është veshur me dobësi.
Edhe prandaj ka detyrë, si për popullin, kështu dhe për veten e tij, të blatoj theror për mëkatet. Edhe asnjë nuk e merr këtë nder prej vetes së tij, po ai që thirret nga Perëndia, si Aroni. Kështu edhe Krishti nuk e lavdëroi veten e tij që të bëhet kryeprift, po ai që i foli: “Ti je Biri im, unë sot të kam lindur”. Sikurse edhe në tjetër vend thotë: “Ti je prift për gjithë jetën sipas urdhërit të Melkisedekut”.
