– Apostulli – 2 Petro 2:9-22.
Zoti di të shpëtojë nga ngasja shpresëtarët, edhe të padrejtët t’i ruajë për ditën e gjyqit që të mundohen; edhe më tepër ata që shkojnë prapa mishit me dëshirim ndyrësie, edhe nuk përfillin pushtetin; janë guximtarë të vrazhdë, dhe nuk tremben duke sharë pushtetet; ndërsa engjëjt që janë më të mëdhenj në forcë e në fuqi nuk sjellin kundër tyre gjykim blasfemues përpara Zotit.
Po këta si kafshë pa mend prej natyre, që kanë lindur të kapen në lak e të prishen, flasin keq për gjëra që s’i dinë, edhe do të prishen në prishjen e tyre, duke marrë pagën e padrejtësisë. Ata e quajnë kënaqësi shthurjen e përditshme; janë të njollosur e të fëlliqur; gëzohen me mashtrimet e tyre, kur hanë e pinë bashkë me ju.
Sytë i kanë plot me imoralitet dhe nuk pushojnë së mëkatuari; gënjejnë shpirtra të paqëndrueshëm, kanë zemër të ushtruar në lakmime, janë bij mallkimi.
Duke lënë udhën e drejtë, u gabuan, e shkuan pas udhës së Valaamit, birit të Vosorit, i cili deshi pagën e padrejtësisë; por u qortua për paligjësinë e tij, sepse një kafshë pa gojë, duke folur me zë njeriu, e ndaloi marrëzinë e profetit. Këta janë kroje pa ujë, re që shtyhen prej ere të fortë, për të cilët është ruajtur errësirë e zezë për gjithë jetën.
Sepse duke folur fjalë shumë të mëdha kotësie, mashtrojnë me dëshirimet e mishit e me ndyrësitë ata që me të vërtetë shpëtuan prej atyre që e shkojnë jetën në mashtrim; duke u premtuar atyre liri, ndërsa ata vetë janë robër të prishjes; sepse nga ai që mundet ndonjë, këtij i bëhet edhe rob.
Sepse ata që shpëtuan nga ndyrësitë e botës me anë të njohjes së Zotit dhe Shpëtimtarit Jisu Krisht, në u ngatërrofshin përsëri në këto e të munden, gjendja e mëpasme e tyre bëhet më e keqe se e mëparshmja.
Sepse më mirë ishte për ata të mos e kishin njohur udhën e drejtësisë, sesa pasi e njohën të kthehen nga urdhërimi i shenjtë që iu dha atyre. Edhe u ngjau atyre ajo që thotë e vërteta e proverbit: “Qeni u kthye në të vjellat e tij”, dhe: “Derri pasi u la, u zhgërrye në llucë”.
