Abrahami dhe Loti, të Drejtë. Apostull Jakovi, bir i Alfeut. Oshënare Poplia.

Abrahami lindi rreth shekullit XII para Jisu Krishtit në Ur, në vendin e Kaldenjve. Rridhte nga fisi i Semit. Ishte martuar me Sarën dhe nuk kishin fëmijë. Perëndia e zgjodhi Abrahamin që ta bënte atin e popullit të Tij, prandaj i tha: “Braktis vendin tënd, familjen tënde, shtëpinë e atit tënd dhe shko në vendin që do të të tregoj; unë prej teje do të bëj një komb të madh, do të të bekoj e do ta bëj të madh emrin tënd dhe ti do të jesh një bekim” (Gjen. 12.1-3).

Abrahami pati besim në fjalën e Zotit dhe pa parë mbrapa, mori gruan e tij, Sarën, nipin, Lotin, të mirat dhe shërbëtorët dhe u nis drejt për në vendin e Kanaanit. Si shpërblim për besimin e tij, Perëndia i premtoi Abrahamit se do të vendoste një besëlidhje të vazhdueshme me të dhe pasardhësit e tij, aleancë që simbolizohej me rrethprerjen e çdo mashkulli të parëlinduri nga pasardhja e Abrahamit.

Perëndia i dha një bir Sarës shterpë, megjithëse i shoqi i saj ishte shumë i moshuar. Isaaku ishte shenjë e pëlqimit të Perëndisë dhe simbolizonte Mesian e ardhshëm, Krishtin, i cili duhet të vinte për të përmbushur premtimet që Perëndia i bëri patriarkut të shenjtë. Abrahami vdiq në një pleqëri të lumur në moshën 175 – vjeçare. U varros në tokën e Kanaanit, në tokën që kishte blerë për të varrosur Sarën.

Kur Loti hyri me Abrahamin në tokën e Kanaanit, mori prona të pasura dhe pjellore të fushës së Jordanit dhe qëndroi në Sodomë, ndonëse banorët atje ishin të mbytur në vese dhe shthurje. Ata provokuan zemërimin e Zotit, i Cili vendosi ta shkatërronte qytetin. Dërgoi dy engjëj për të lajmëruar Lotin që të largohej bashkë me njerëzit e tij. Ata i thanë: “Ik shpejt për të shpëtuar jetën tënde!

Mos shiko mbrapa dhe mos ndalo në asnjë vend të fushës; shpëto në mal që të mos humbasësh” (Gjen. 19.17). Në çastin kur Loti iku, Zoti dërgoi mbi Sodomën dhe Gomorën zjarr dhe squfur dhe mëkatarët humbën përjetë në mundimet e përgatitura në ferr. Por gruaja e Lotit nuk iu bind urdhërimit të Zotit dhe u kthye të shikonte mbrapa; menjëherë u bë kripë.

Historia e saj u mëson brezave ta ndjekin thirrjen e Perëndisë pa e kthyer shikimin te bota dhe zakonet prej nga na nxori Ai.

Shën Jakovi, biri i Alfeut, ishte vëllai i ungjillorit Matthe tagrambledhësit. Bënte pjesë në grupin e të dymbëdhjetë apostujve dhe u shpalli Lajmin e mirë paganëve. Zelli i tij për Perëndinë ishte kaq i madh, sa pa pasur aspak frikë se mos e zinin, hodhi përdhe tempujt e idhujve. Me Hirin e Shpirtit të Shenjtë, dëbonte frymët e këqija, shëronte të sëmurët dhe bënte shumë mrekulli, madje paganët morën zakonin ta quanin “farë hyjnore” sepse ai shpërndante farën e Fjalës Hyjnore ne zemrat e njerëzve.

Pasi ungjillëzoi krahinën e Gazës, pastaj Elefterupolin, përshkoi gjithë botën që ta ndante me të gjithë dashurinë për Krishtin. Më në fund u arrestua nga judenjtë në një qytet të Egjiptit, në Ostrakinë, të cilët i dhanë mundësinë të ndiqte deri me vdekje shembullin e Zotit, duke e varur mbi një kryq dhe duke dorëzuar kështu shpirtin te Perëndia.