20 Νοεμβρίου 2016
Στήν ἑβδομηκοστή ἐπέτειο τῶν γενεθλίων τοῦ Μακαριωτάτου καί
Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν
κυρίου κυρίου Κυρίλλου
(Προσφωνήσεις)
Εἶχα τήν εὐλογία νά γνωρίσω τόν ἑορτάζοντα σήμερα Προσφιλέστατο Μακαριώτατο καί Ἁγιώτατο Πατριάρχη Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν κ.κ. Κύριλλο πρίν ἀπό 48 περίπου χρόνια. Εἴχαμε διακονήσει καί οἱ δύο ὡς ἀντιπρόεδροι τῆς Παγκοσμίου Ἀδελφότητος Ὀρθοδόξου Νεολαίας «Σύνδεσμος»· μέ τά ὁράματα σέ μία σκληρή ἐποχή, πού ὅλα φαινόταν πολύ δύσκολα γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.Ἔκτοτε ἀναπτύχθηκε ἀδελφική φιλία ἐν Χριστῷ καί ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη πού δυνάμωνε μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου. Ἐπανειλημμένως συναντηθήκαμε σέ ποικίλες ἐκκλησιαστικές ἐπιτροπές, σέ διάφορα διορθόδοξα, διαχριστιανικά καί διαθρησκειακά συνέδρια καί συμβούλια – κάποτε ἔπρεπε νά ἐργαστοῦμε μέχρι τά μεσάνυκτα μαζί γιά νά ἑτοιμάσουμε κείμενα δύσκολα, ὅπως στίς Συνάξεις τῶν Προκαθημένων.
Ἐνθυμοῦμαι πάντοτε τή δυναμική παρουσία του, τήν εὐγένεια, τήν καθαρότητα σκέψεως, τή δημιουργική συμβολή του. Ἀπό ἐκεῖνα τά χρόνια δέσποζε στό νοῦ μου ὁ λόγος τῆς Φιλοκαλίας, τοῦ Ἁγίου Νείλου τοῦ Συναΐτου: «Μακάριός ἐστι μοναχός ὁ τήν ἑκάστου προκοπήν καί σωτηρίαν ὡς οἰκείαν μετά πάσης χαρᾶς ὁρῶν». Μία ἀλήθεια πού μέ παρότρυνε πάντοτε μέχρι και σήμερα νά μετέχω στή χαρά τῶν ἐπιτευγμάτων τῆς εὐλογημένης πορείας Του.
Ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ, πολλές φορές ἡ λαχτάρα μας γιά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ὅλο καί δυναμώνει. Καί ἡ βεβαιότητά μας, ὅπως τονίστηκε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο πού ἔγινε πρόσφατα, τονίζει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι μία Συνομοσπονδία τοπικῶν ἐκκλησιῶν ἀλλά ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ὁποία συνεχίζει νά δίνει τήν μαρτυρία τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης σ’ ὅλο τόν κόσμο. Εἶναι μία Ἐκκλησία πού ὅ,τι ἔχει, ὅ,τι κάνει, ὅ,τι προσφέρει προορίζεται γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.
Στήν ἑβδομηκοστή ἐπέτειο τῶν γενεθλίων τοῦ Προσφιλοῦς Αδελφοῦ, μιᾶς ζωῆς ἰδιαίτερα εὐλογημένης ἀπό τόν Θεό καθώς καί πολυκάρπου παρουσίας στόν Ὀρθόδοξο καί γενικώτερα στόν χριστιανικό κόσμο, δοξάζουμε τόν Θεό καί ἐν εὐφροσύνη εὐχόμεθα. Ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας, ἡ ὁποία ἀπό τό 1967 καί μέχρι τό 1990 εἶχε πάψει νά ἀναφέρεται στά δίπτυχα διότι εἶχε πλήρως διαλυθεῖ καί ἡ ὁποία τά τελευταῖα 25 χρόνια ξαναζεῖ μέσα στήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως δεόμεθα:
Ὁ ἐν Τριάδι Θεός, ἀξιοποιώντας τά πολλά χαρίσματα μέ τά ὁποῖα σᾶς προίκισε, Προσφιλέστατε Ἁγιώτατε Ἀδελφέ, νά σᾶς χαρίζει πάμπολλα ἔτη μέ ἀκμαιότατη ὑγεία, θερμουργό πίστη, διορατική σοφία, πλουσιοπάροχη ἀγάπη, σταυροαναστάσιμο φρόνημα – ὅπως ἀναφέρατε ἐχθές, ἐνθυμούμενος τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ».Ὥστε, συνεχῶς ἐμπνεόμενος ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, νά ποιμαίνετε τόν εὐλαβῆ ρωσικό λαό ἐν πνευματικῇ συνέσει καί νά ἀκτινοβολεῖτε στη σύγχρονη ἐποχή τό φῶς τῆς ἀλήθειας, τῆς ἀγάπης καί τοῦ κάλλους τῆς Ὀρθοδοξίας. Ο Κόσμος έχει ανάγκη σήμερα από μια ζωντανή και δυναμική Ορθοδοξία. Ὁ πόνος γιά τήν ἐνδυνάμωση τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὁ πόθος γιά μία κοινή Ὀρθόδοξη μαρτυρία στόν σύγχρονο κόσμο παραμένουν οἱ σταθεροί ἄξονες τῆς ζωῆς καί τῆς διακονίας ὅλων μας.
«Τῷ δέ δυναμένω ὑπέρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσού ὧν αἰτούμεθα ἤ νοοῦμεν, κατά τήν δύναμιν τήν ἐνεργουμένην ἐν ἠμίν, αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς πάσας τάς γενεάς τοῦ αἰῶνος τῶν αἰώνων· ἀμήν.» (Ἐφεσ. 3:20-21).
* * *
