Κυκλοφόρησε το βιβλίο “Η προσευχή, βίωμα αιωνιότητος” του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ (1896-1993) σε μετάφραση από τα γαλλικά της Eleni Pani. Το βιβλίο απαντά στο διαχρονικό ερώτημα “Ποιο το νόημα τη ζωής” και πώς γίνεται κανείς “πρόσωπο”. Γα να γίνεις “πρόσωπο”, σημαίνει να ενωθείς και να μοιάσεις τον Χριστό, να γίνεις και φορέας του θείου πληρώματος και όλης της ανθρωπότητας, με τις λύπες και τις χαρές της. Πώς να μετέχουμε λοιπόν στην αγάπη του Θεού, στο Φως του που αποκαλύφθηκε σε μας στο όρος Θαβώρ; Δια της ταπεινώσεως, της συνεχούς μεταμορφώσεως του όλου είναι, του σώματος, της ψυχής και του νου.
Ως “Τέχνη των Τεχνών”, η προσευχή είναι το κλειδί αυτής της εσωτερικής μεταμορφώσεως. Ως δωρεά της πλούσιας ζωής του Αγίου Πνεύματος, ανακαινίζει την εικόνα του Θεού σε μας. Η προσευχή ενώπιον του προ πάντων των αιώνων Ώντος είναι η πηγή της πνευματικής πατρότητας και της πραγματικής θεολογίας, είναι γνώσει που οδηγεί σε κοινωνία με τον Θεό. Ωστόσο, ως «δημιουργία που αναβλύζει αδιάκοπα», η προσευχή είναι και οδός Σταυρού, ατέλειωτη πάλη στην καρδιά ανάμεσα στο θείο Φως και του σκότους του παλαιού ανθρώπου, η απελευθερωτική δύναμη του Χριστού από την υποδηλώνουσα εξουσία των παθών.
Γι’ αυτή τη “στενή οδό” στα όρια του ορατού και αοράτου, ανάμεσα στις πτώσεις και εγέρσεις, την απόγνωση και την πασχαλινή χαρά κάνει λόγο ο γέρων Σωφρόνιος, όχι από την θύραθεν παιδεία ορμώμενος, αλλά από μέσα, από την προσωπική του εμπειρία ως μοναχός, ως ασκητής, ως ιερέας, ως εξομολόγος, ως πνευματικός πολλών μονών στο Άγιον Όρος από το 1925, και αργότερα στην Ευρώπη. Η εμπειρία αυτή, ως κομμάτι της παράδοσης των ασκητών Πατέρων της Εκκλησίας και του πρώτου διδασκάλου του, του στάρετς Σιλουανού (1866-1938), δίδει στα κείμενά του ρήματα “ζωής και πνεύματος”.
